(တရားအားထုတ္နည္း)

တရားအားထုတ္တဲ႔အခါမွာ ပထမဦးဆုံး ဆိတ္ျငိမ္တဲ႔ေနရာ ေက်ာင္း သခၤမ္ကုိရွာေဖြရပါမယ္။ပတ္၀န္က်င္က
ဆူညံေနမယ္ဆုိရင္ တည္ႀကည္မွဳသမာဓိျဖစ္ဖို႕ကမလြယ္ကူပါဖူး။

ဆိတ္ျငိမ္တဲ႔ေနရာကုိ ရွာေတြ႕ျပီဆုိရင္ ပထမဦးဆုံး တပလႅင္ေခြထုိင္လုိက္ပါ။တပလႅင္ေခြထုိင္တဲ့အခါမွာ ေျခေထာက္ကုိတခုနဲ႔တခုထပ္မထားရပါဖူး။ေျခေထာက္တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုထပ္ထားမယ္ဆုိရင္ ေရရွည္ထုိင္ႏုိင္ဖို႕မလြယ္ကူပါဖူး။ႀကာႀကာထုိင္လာမယ္ဆုိရင္ ေျခေထာက္ထပ္ထားပါက ထုံက်င္ကုိက္ခဲ႕ျပီေ၀ဒနာေတြနဲ႔သာေတြ႕ေနျပီ တရားထုိင္တဲ႔အခါမွာခက္ခဲပင္ပန္းပါတယ္။

တပလႅင္ေခြထုိင္ျပီရင္ အထက္ပုိင္ကုိယ္ကုိေျဖာင့္ေျဖာင့္ထားရပါမယ္။ခါးႀကီးကုိကုန္းမေနရဖူး ေခါင္ႀကီးကုိေမာ့မေနရဖူး ေခါင္းေအာက္စုိက္မေနရပါဖူး။ခါးႀကီးကုန္းေနမယ္ ေခါင္းေမာ့ေခါင္းစုိက္မယ္ဆုိရင္ေရရွည္မွာေညာင္လာတက္ပါတယ္။

ေနာက္ဘယ္လက္ေပၚညာလက္ေနတင္ျပီး မိမိကေဖာင္းတယ္ပိန္တယ္လုိရွဳမွတ္မယ္ဆုိရင္ ၀မ္းဗိုက္ကုိအာရုံျပဳျပီးႏွာေခါင္းကအသက္ရွဳသြင္းလုိ ၀မ္းဗိုက္ေဖာင္းလာတဲ႔အခါမွာေဖာင္းတယ္လုိမွတ္ျပီး ေလျပန္ထုပ္တဲ႔အခါပိန္တယ္လုိရွဳမွတ္ကပါမယ္။ဒါမွမဟုတ္မိမိက၀င္ေလထြက္ရွဳမွတ္မယ္ဆုိရင္ နာသီးဖ်ားကုိအာရုံျပဳျပီး အသက္ရွဴလုိက္တဲ႔အခါမွာ၀င္တယ္ ေလျပန္ထုပ္တဲ႔အခါမွာထြက္တယ္လုိရွဳမွတ္ရပါမယ္။

ေဖာင္းပိန္ပဲရွဳရွဳ ၀င္ေလထြက္ေလပဲရွဴ အဓိကကေတာ့ အစအလယ္အဆုံးသုံးပါးလုံးျဖစ္မွဳပ်က္မွဳကုိသိေနရပါမယ္။အဲဒီလုိရွဳမွတ္တဲ႔အခါမွာတရားကုိလုပ္ျပီးမမွတ္ရပါဖူး။တခ်ိဳ႕ကမိမိရွဳမွတ္တဲ႔ေဖာင္းမွဳပိတ္မွဳ၀င္မွဳထြက္မွဳမထင္ရွားတဲ႔အခါ ထင္ရွားလာေအာင္လုပ္ယူတက္ပါတယ္။အဲ႕ဒါကေတာ့အမွားႀကီးမွားျပီးပင္ပန္းရုံသာရွိပါလိမ့္မယ္။

တရားအားထုတ္တယ္ဆုိတာ အရွိသဘာ၀တရားကုိ အရွိအတုိင္ျမင္ေအာင္အားထုတ္ရတာပါ။လုပ္ယူလုိမရသလုိ ေတြးယူလုိမရပါဖူး။မိမိအားထုတ္တဲ႔မူလကမၼ႒ာန္းေဖာင္းမွဳပိန္မွဳ ၀င္မွဳထြက္မွဳကမထင္ရွားရင္ ထင္ရွားတဲ႔အာရုံကုိရွဳမွတ္ရပါမယ္။

နာက်င္မွဳကထင္ရွားရင္နာက်င္မွဳကုိရွဳမွတ္ရပါမယ္။တခါတခါတရားရွဳမွတ္ေနရင္စိတ္ေတြကဟုိေရာက္လုိက္ဒီေရာက္လုိက္လည္းျဖစ္တက္ပါတယ္။အဲဒီအခါမွာလည္းမိမိစိတ္ပ်ံလြန္ေနတာကုိသိျပီး စိတ္ပ်ံလြင့္တယ္လုိရွဳမွတ္ရပါမယ္။စိတ္ျပန္လည္တည္ျငိမ္လာရင္ေတာ့ထင္ရွာတဲ႔အာရံုကုိရွဳမွတ္ရပါမယ္။ဒီေနရမွာတခ်ိဳ႕လူေတြအျမင္လြဲတက္ပါတယ္။ေဖာင္းမွဳပိန္မွဳ၀င္မွဳထြက္မွဳအာရုံေတြကုိရွဳမွတ္ေနတာကုိတရားအားထုတ္တယ္လုိထင္တက္ပါတယ္။တကယ္ေတာ့တရားအားထုတ္တယ္ဆုိရာ အာရုံရဲ႕အလုပ္မဟုတ္ပါဖူး စိတ္ရဲ႕အလုပ္ပါ။

 ဒီေနရာမွာအာရုံေျခာက္ပါးရွိပါတယ္။အဆင္ အသံ အနံ႔ အရသာ အေတြ႕အထိ အေတြးအႀကံတုိ႕ပဲျဖစ္ပါတယ္။မိမိကအဆင္းအသံစတဲ႔ အာရုံေတြကုိေတြထိခံစားတဲ႔စိတ္ကုိမမွတ္ပဲ အာရုံတရားေတြကုိလုိက္မွတ္ေနမယ္ဆုိရင္ ေဒါသျဖစ္စရာအာရုံနဲ႕ေတြရင္ေဒါသေတြျဖစ္မယ္ ေလာဘျဖစ္စရာအာရုံနဲ႕ေတြရင္ေလာဘျဖစ္မယ္ ေမာဟျဖစ္စရာအာရုံနဲ႕ေတြရင္ ေမာဟျဖစ္ရံုကလြဲျပီး ဘာမွမထူးျခားႏုိင္ပါဖူး။

တကယ္ရွဳမွတ္ကမွာ ျမင္ရင္ျမင္တဲ႔အာရုံကုိသိတဲ႔စိတ္ ႀကားရင္ႀကားတဲ႔အာရံုကုိသိတဲ႕စိတ္ နံရင္နံတာကုိသိတဲ႔စိတ္ အရသာကုိသိရင္ရသာသိစိတ္ ေတြ႕ထိရင္ေတြ႕ထိစိတ္ ေတြးရင္ေတြးသိစိတ္ကုိမွတ္ရပါမယ္။စိတ္မွာေပၚလာတဲ႕အာရံုသိစိတ္ကုိမမွတ္ပဲ အာရံုေတြကုိလုိက္မွတ္ေနမယ္ဆုိရင္ စိတ္တည္မွဳရဖို႕ေနေနသာသာ အာရံုေနာက္ကုိသာလုိက္ျပီး စိတ္ေမာလူေမာျဖစ္ရံုပဲရွိပါလိမ့္မယ္။

တရားအာထုတ္တာရဲ႕အဓိကလုိရင္ကေတာ
့မိမိသႏၱာန္မွာ စိတ္ေတြ ရုပ္ေတြရဲ႕ျဖစ္မွဳပ်က္မွဳကုိ မေမ့မေလ်ာ့ သတိမလြတ္ပဲသိေနဖို႕ပါပဲ။ဒီေနရာမွာတခ်ိဳ႕ကတရားထုိင္တယ္ဆုိတာ ႀကာႀကာထုိင္ႏုိင္ရင္ သမာဓိတုိးတက္လာျပီလုိတင္တက္ႀကတယ္။တကယ္ေတာ့တရားထိုင္တယ္ဆုိတာႀကာႀကာထုိင္ႏုိင္ဖိုထက္ မိမိရုပ္နာမ္တုိ႕ရဲ႕ျဖစ္မွဳပ်က္မွဳကုိ သတိမလြတ္ပဲရွဳမွတ္ႏုိင္ဖို႕အဓိကပါပဲ။

အရွင္ေတဇိႏၵ ဒုိက္ဦး